Ik merkte dat die nieuwsberichten over ‘The Voice’ in mijn gedachten ergens bleven hangen. Ik besefte wat me raakte…’grenzen’. Toen ik dieper ging voelen merkte ik de pijn op van alle keren dat er iemand bij mij over mijn grenzen was gegaan. Die keren dat ik aangeraakt werd, maar het niet prettig vond. Dat ik iets voelde maar iemand daar overheen walste. Dat iemand iets zei wat ik niet fijn vond. Of ik had een mening en er werd niet naar geluisterd.
Ik doe het zelf ook
Maar nog pijnlijker besefte ik me dat IK het ook zelf was. Al die momenten dat IK zelf over mijn eigen grenzen ben gegaan. Al die momenten dat iets niet helemaal goed voelde, maar ik het toch deed. Au….pijnlijk. Of dat iemand iets deed naar mij toe, maar ik er niets van zei of niets daarvan kon zeggen omdat ik niet wist hoe.
Want ik kan natuurlijk de bal bij Dhr. B. of Dhr. Rietbergen leggen en boos op ze zijn. Echter ergens weet ik dat ik niet boos op hen ben. Ik ken ze niet. De werkelijke boosheid die ik voel zijn mijn herinneringen aan al die keren dat er over mijn grenzen gegaan is. Het zijn de diep opgeslagen emoties die wakker worden wanneer ik deze nieuwsberichten lees.
Grenzen voelen
We hebben een maatschappij waarbij grenzen structureel overschreden worden. Denk jij dat je goed je grenzen kunt aangeven? Waarom denk je dat er zoveel burn-out gevallen zijn in Nederland?!? Een klassiek voorbeeld van naar je hoofd luisteren en niet de grenzen in je lijf volgen. Je lichaam geeft ook aan dat je die laatste zak chips niet open moet trekken. De structurele stress in je lijf geeft echt aan wanneer je werk doet wat niet helemaal past. En emoties geven aan wanneer je in situaties zit die je wilt veranderen.
En voor diegene die zijn eigen grenzen niet kent. Als jij je eigen grenzen niet helder hebt, hoe weet jij dan dat je niet over grenzen van anderen gaat?
Dus ik ben ook blij!
Waarom ik blij ben is dat het nu in het nieuws komt. We worden wakker. We gaan al generaties over grenzen heen en laten het gebeuren. En nu is het klaar, we zetten het systeem in het licht. En het is klaar omdat we ons veilig genoeg voelen om de grens te trekken. En hoe veiliger we ons voelen, hoe meer we kunnen ontspannen, hoe meer we voelen en dus ook de grenzen die we hebben. Dat betekent verandering.
Neem je eigen verantwoordelijkheid
Neem verantwoordelijkheid voor je eigen gevoel en ook je eigen pijnen. Want die komen naar boven wanneer je over deze ervaringen hoort. Je eigen herinneringen komen naar boven en misschien ook het besef dat jij ook vaak over je eigen gevoel heen stapte of over het gevoel van de ander. Of dat je je niet veilig voelde om je grenzen aan te geven of dat helemaal niet kon. Dit proces start met het erkennen van je eigen pijn. De start misschien wel van een landelijk verwerkingsproces...
Ga het gesprek aan
En vervolgens spreek je uit. Open het gesprek over wat je de pijn die je voelt en ook over wat je werkelijk wilt, niet wilt, verlangt of fijn vindt. Ook als het nu nog niet relevant lijkt. Start de dialoog hoe je wilt dat de ander met je omgaat. We moeten transparant hierin zijn en open. Zie je de potentie in van deze gesprekken? Ook met je collega’s! Zie je wat voor moois dit kan brengen?
En natuurlijk is dit lastig, soms kwetsbaar of pijnlijk. Maar het is nu ook de tijd. Wanneer anders?